Wanneer we op een regenachtige dinsdag avond in november terug kijken op de 1e helft van onze boerderij carrière dan zie je dat grote veranderingen in ons bedrijf vaak door veranderingen in de omgeving buiten het bedrijf worden getriggerd.
Is het dan de omgeving die ons bedrijf (ver)vormt of hebben wij zelf de regie? Het zal wel ergens in het midden liggen, wij proberen mee te bewegen op de golven die ons bedrijf raken.
Zo kwamen rond 2005 de eerste tekeningen in de krant te staan waarbij een derde van ons bedrijf opging in de toen toekomstige Groenzoom. Navraag leerde dat men bij Zoetermeer begon met onderhandelen en dat wij als laatste aan de beurt waren om te praten over de verkoop van (een deel) van het bedrijf. Pas in 2014 lag er een deal, na zes jaar onderhandelen ruilden we 7,5 hectare weiland met de overheid en kochten zelfs 1,5 hectare extra bij. Daarmee kregen we iets meer huiskavel en 1 veldkavel in plaats van twee.
En o ja, onderdeel van de deal was ook dat een fietspad aangelegd werd tussen erf en weilanden. Sinds 2016 is het fietspad open en inmiddels begint het oversteken met de koeien steeds uitdagender te worden ondanks de veeroosters. Want sinds 2016 hebben we meer skeeleraars en scooters, ontstonden de speedpadelecs, fatbikes en elektrische steppen. Tel daarbij ongeduldiger mensen met meer muziek in de oortjes bij op en de conclusie is dat de koeien nog beter op het verkeer letten met oversteken dan de gemiddelde fietspadgebruiker.
Ondanks de extra weilanden achter het erf was er niet genoeg vers gras te halen om de koeien dag en nacht te kunnen weiden. We losten dat tot en met 2018 op door de koeien ’s-Nachts binnen te houden en kuilgras bij te voeren. Voordeel in dat systeem is dat de koeien ’s-Ochtends meteen present staan voor de melkput. Nadeel is dat je dubbel werk hebt. Het stalwerk blijft doorgaan en je hebt het werk dat bij het weiden komt kijken er ook bij. Dus draden zetten en vooral koepaden schoon maken.
In 2019 besloten we dat we als biologisch bedrijf echt een stapje meer moesten zetten om toch dag en nacht te kunnen weiden. De oplossing was om met de koeien naar de veldkavel te wandelen, net zoals we dat voor 2005 wel gewend waren. Zo’n 100 dagen zijn dat jaar de koeien de Onderweg uit gewandeld, max. 1500 meter over de weg. De koeien waren na 2 dagen al weer gewend, een lekker weitje aan het einde van een stevige wandeling is voldoende motivatie om binnen een kwartier de 1500 meter af te leggen.
‘-ochtends vroeg was het zelfs in je eentje te doen, in de auto met licht op voor de koeien uit om de tuinen af te zetten en even wachten tot de laatste koe er ook was. Uitdagender was de terug weg. Met de pens afgeladen vol met vers gras zijn de koeien ten eerste trager en ten tweede wel in voor een verzetje bij de buren in de tuin of een weiland van een buurman boer. De terug weg duurde dan ook meestal zo’n drie kwartier. Pech voor de passanten die dezelfde kant op wilden, vaak ontstond een gezellige kijkersfile achter de koeien. Gevaarlijker waren de tegenliggers, weldenkende voorzichtige mensen deden een stapje opzij en wachtten stationair tot de kudde voorbij was. Meer ondernemende mensen gingen met fiets, auto of wandelend spook tegen de kudde in. Meestal ging dat ook zo strubbelingen. Gelukkig zijn er nooit ongelukken gebeurd maar de hardlopers en wielrenners die een wedstrijdje besloten te doen met de kudde koeien hebben ons wel de nodige stress bezorgd. Nieuwsgierig naar dit vervolg? Houd onze blogs in de gaten 😊